هفت امشاسپند زرتشت

                                             

در دوران ساسانی ظرف‌های زیبای چینی از چین وارد ایران شد و به همین دلیل چینی نام گرفت. برای تفاوت گذاشتن بین ظرف‌های چینی و فلزی، آن‌هایی که ساخت فلز بودند سینی نامیده شدند و آن‌ها که از کایولین ساخته شده بودند چینی نام گرفتند. عدد هفت از هفت امشاسپند در دین زرتشتی (اورمزد، وهمن، اردیبهشت، شهریور، سپندامذ، خورداد و اَمُرداد) گرفته شده و به نام هفت امشاسپند، هفت سینی یا بشقاب چینی را از قند و شکر و شیرینی پر می‌کردند و بر سر سفره می‌گذاشتند.

زرتشتیان در سفره‌ی هفت سین آینه را در مقابل شمع روشن قرار می‌دهند تا روشنایی بیشتر شود که نشانه‌ی احترام به آتش است. تخم مرغ نمایانگر زاد و ولد و زایش است که همیشه در سر سفره وجود داشته است. سیر به عنوان دارو و ماده‌ای برای گندزدایی و پاکیزگی، سکه به نماد سرمایه و ثروت، سنبل گُلی که عطرش نغمه‌ی آمدن بهار می‌دهد و سبزه به نماد تولدی دوباره و شروع زندگی همیشه بر سر سفره بوده و بعضی از زرتشتیان سه قاب سبزه به نماد اندیشه‌ی‌ نیک، گفتار نیک و کردار نیک در سفره قرار می‌دهند. از دیگر چیزهایی که بر سر سفره‌‌ی ایرانیان بوده نان به نماد فراوانی، شیر تازه به نشان غذای نوزادی که تازه متولد شده و شمعدان که شمع‌ها را به احترام آتش روشن می‌کردند می‌توان نام برد.

ماهی، سیب، سنجد و سمنو همگی سَمبل‌های باروری است.